Ilse van Slingerland (23) is sinds dit seizoen scheidsrechter bij Waterpolo Den Haag en voor de “week van de scheidsrechter” werd zij geïnterviewd door de KNZB.
In eerste instantie besloot Ilse scheidsrechter te worden om haar vereniging uit de brand te helpen. Inmiddels is ze het echt leuk gaan vinden en krijgt ze zelfs complimenten van top-scheidsrechter Diana Dutilh: “Ze zei dat ik de goede dingen zie.”
Ilse begon op haar zevende met waterpolo bij AZL in Leidschendam. “Je speelde dan toernooitjes MiniPolo met teams uit de regio. Daarbij waren destijds geen scheidsrechters betrokken, wel spelleiders. Pas als je op je achtste bij de E-tjes kwam en competitie ging spelen, kreeg je te maken met echte scheidsrechters.”
Ilse stapte op haar dertiende over naar W.Z.K. uit Wassenaar, waarvoor ze tot haar negentiende actief was als speelster. In die periode vond ze het soms lastig om om te gaan met scheidsrechterlijke beslissingen. “Dat betekende niet dat ik fysiek of verbaal op de scheidsrechter af ging, wel dat ik slechter ging spelen door een beslissing waar ik het niet mee eens was.” Op haar zeventiende vroeg scheidsrechter Sander Gransjean, net als Ilse lid van W.Z.K., haar voor het eerst om scheidsrechter te worden. “Hoewel hij zei dat ik het goed zou doen, zei ik in eerste instantie nee.” Gransjean hield echter vol en kwam een jaar later met dezelfde vraag terug. Ilse hapte nu wel toe en besloot de scheidsrechterscursus Waterpolo 3 te gaan volgen: “Dat deed ik in eerste instantie voor de vereniging. De KNZB werd ook strenger en dreigde zelfs met het terugtrekken van teams als er geen scheidsrechter werd geleverd. Ik wilde het wel meteen goed doen en koos daarom voor Waterpolo3: je bent dan namelijk meteen volwaardig scheidsrechter.” Het accent bij de cursus lag met name op de spelregels. “Wat ik miste was het psychologische deel. Hoe ga je, zeker in lagere klassen, om met opgewonden standjes tijdens een wedstrijd, die primair reageren. Inmiddels heb ik dat overigens wel bij de bond aangekaart.”
Ilse herinnert zich haar eerste wedstrijd nog goed: “Dat was in Sassenheim. Ik was ongelooflijk zenuwachtig. Dat komt ook omdat je als waterpoloscheidsrechter zoveel invloed hebt op een wedstrijd. Als je wel of niet fluit, kan dat meteen leiden tot een doelpunt. Die wetenschap dat je beslissend kunt zijn, gaf en geeft soms nu nog veel druk.” Als scheidsrechter krijgt Ilse ook te maken met spelers die verhaal komen halen. “Als ze gaan schelden is het meteen einde verhaal. Als ze gaan vragen ‘waarom scheidsrechter?’ dan waarschuw ik ze eenmaal. Bij een tweede keer is het alsnog een rode kaart. Daarnaast weeg ik altijd af of het zorgt voor de-escalatie of voor meer escalatie als ik de speler wegstuur.”
Ilse, die op het een-na-hoogste niveau fluit (eerste divisie en reserve-eredivisie), vindt dat er in het waterpolo over het algemeen respect is bij de spelers voor de scheidsrechters. “Opgewonden standjes die echt tekeer gaan, zijn losstaande incidenten.” Daar komt bij dat Ilse in zo’n situatie ook altijd kritisch naar zichzelf kijkt: “Als op dit niveau een speler tegen me tekeer gaat, heb ik waarschijnlijk iets gemist. Want ze spelen niet voor niets op dat niveau en kennen de regels. Ze protesteren dus waarschijnlijk niet zomaar.”
Ilse vindt het gemakkelijker om vrouwen te fluiten. “Je kunt beter zien waar vastgehouden wordt.” Ook in het type overtredingen ziet Ilse een verschil: “Vrouwen zijn gemener en geniepiger, mannen zijn harder.” In de reactie op scheidsrechterlijke beslissingen ziet ze niet echt een verschil. “Daar zit het verschil meer in het niveau waarop de wedstrijd gespeeld wordt.” Door de ervaring die ze de afgelopen jaren heeft opgedaan, is Ilse het scheidsrechter zijn steeds leuker gaan vinden. “In het begin was ik nog stuntelig en was ik blij als de wedstrijd achter de rug was.
De omslag kwam toen ik vanuit de regio werd gepromoveerd naar de bond: ik realiseerde me dat ik wel degelijk iets kon. Ik leerde ook de internationale topscheidsrechter Diana Dutilh kennen en heb met haar oefenwedstrijden gefloten. Nadat ook zij het in mij zag zitten, was ik overtuigd van mijn capaciteiten. Bovendien wordt het steeds leuker naarmate je wedstrijden op een hoger niveau mag fluiten.” Diana Dutilh gaf aan dat ze Ilse een natuurtalent als scheidsrechter vond. “Ze zei dat ik de goede dingen zie.” Ilse heeft als doel om in de top van de eredivisie mee te draaien als scheidsrechter. Natuurlijk heeft ze ook een droom: “Ooit internationaal scheidsrechter worden. Of dat een realistisch doel is? Dat zal de toekomst moeten uitwijzen. De ambitie heb ik in ieder geval wel.” Als sterkste punt vindt ze dat ze consequent fluit. “Waar ik nog zoekende ben is het evenwicht midvoor-midachter. Wanneer laat ik het doorgaan en wanneer fluit ik af?”
Bron: KNZB
