RIJSWIJK – Als waterpoloster kon Noeki Klein (32) heel de wereld aan. Ze was snel, stoer en veroverde in 2008 olympisch goud. Hoe anders voelt ze zich nu. Na jarenlang aan haar lijf te hebben getrokken, zit ze met een versleten rug op de bank. Ze is het gevoel in haar benen gedeeltelijk kwijt en hoopt ooit weer goed te kunnen lopen.
Op doorzettingsvermogen haalde Noeki Klein de top van haar sport. Met haar sterke armen en haar snelle zwemmen was ze een schrik voor de tegenstander en hield ze ervan om veel te scoren. Een duwtje of een zetje ging de Leidse niet uit de weg en als ze een extra tikkie kon uitdelen, deed ze dat. Alles opzij voor eeuwige roem. Ze ging ver. Ze trainde zich het snot voor ogen en deed er alles aan om die felbegeerde plaats in het Nederlands waterpoloteam te halen. Om de kleine en grote pijntjes bekommerde ze zich niet en ook een chronische rugblessure (hernia) weerhield haar er niet van om het chloorwater in te duiken. ,,Ik wilde zo graag naar de Olympische Spelen toe,” vertelt Klein, terwijl ze onder een deken op de bank ligt in Rijswijk. Haar man Chris is net de deur uit, zelf komt ze niet zo vaak meer buiten. Dat kan haar gekwetste rug nog niet aan, dus probeert ze braaf rust te houden. ,,Voor een sporter als ik is dat niet gemakkelijk hoor,” zegt ze met een lach. ,,Ik kan niet zo goed stilzitten. Ik was vroeger altijd bang om mijn plekje in Oranje kwijt te raken. Daarom ben ik doorgegaan. Ook toen ik pijn in mijn rug kreeg en wist dat ik een hernia had. Ik wilde geen operatie ondergaan en heb met de hulp van de fysiotherapeut verder gespeeld.”
Top van de wereld
Haar grote drive leverde haar eeuwige roem op. Samen met haar teamgenoten veroverde ze voor de ogen van heel tv-kijkend Nederland in Peking olympisch goud. Ze beleefde het ultieme geluk en stond voor haar gevoel aan de top van de wereld. ,,Ik heb meer uit mijn carrière gehaald dan ik ooit had durven dromen,” zegt ze. ,,Ik had niet zoveel talent als speelsters als Iefke van Belkum en had soms grote moeite om alle moeilijke tactieken in de verdediging bij te benen. Het midvoorspel ging me wel goed af, maar dat verdedigen vond ik soms lastig, hoor.”
Ze kijkt met een positief gevoel terug op haar carrière en is blij met wat ze heeft bereikt. Olympisch kampioen, twee jaar bij een topclub in Sabadell en kampioen van Spanje. Maar ten koste van wat? Na twintig jaar waterpoloën op topniveau kampt de stoere topsporter van weleer nu met twee hernia’s en een vernauwing van haar rugwervelkanaal. Ze is al twee keer aan haar rug geopereerd en nog steeds heeft ze pijn, en slechts gedeeltelijk gevoel in haar benen.
,,Ik betaal nu de prijs,” zegt ze. ,,Ik moet hier doorheen. Misschien heb ik vroeger wel te veel gedaan en moet ik dat nu bekopen. Dat is niet gemakkelijk om mee om te gaan.” Twee weken na haar huwelijk met waterpoloër Chris Grünewald keekKlein in augustus in een diep gat. Na een mooie huwelijksreis in Mexico onderging ze opnieuw een operatie aan haar rug en werd tot haar grote schrik zonder gevoel in haar benen wakker. ,,Het is moeilijk om uit te leggen hoe je je dan voelt,” zegt ze. ,,Als sporter ben ik wel gewend om te vechten, maar dit is andere koek. Ik heb goede en slechte dagen en soms heb ik het mentaal echt zwaar. Gaat dit ooit nog over, denk ik dan. En word ik ooit weer helemaal gezond? Dat zijn de vragen die dan door mijn hoofd spoken.”
Na een zwaar revalidatieproces is het gevoel in haar benen gedeeltelijk terug, maar fit voelt ze zich nog altijd niet. ,,Mijn kuiten branden soms en mijn linkeronderbeen werkt vaak niet mee. Uit onderzoeken moet blijken of ik nog een keer geopereerd moet worden of gewoon moet revalideren.” Haar herstel gaat nog maanden of misschien wel jaren duren. De oud-topsportster en sportdocente van het Zadkine in Rotterdam zit voorlopig aan de bank gekluisterd. Ze maakt soms kleine uitstapjes, maar een stukje hardlopen, waterpoloën of een avond stappen is er niet bij. ,,Ik moet keuzes maken,” beseft Klein. ,,Ik zou dit seizoen gaan spelen en coachen bij SG Waterpolo Den Haag, maar dat zit er voorlopig niet in. Ik moet mijn eigen grenzen bewaken. Dan ga ik wel wat leuks met Chris doen, maar een verjaardag sla ik over. Het belangrijkste is dat ik weer fit word en mijn werk weer kan uitoefenen. Ik heb nu andere dromen dan vroeger en hoop in de toekomst een gezinnetje te stichten met Chris. Ik ga er hard voor werken om die droom te kunnen verwezenlijken.”
Door NATASHA SMIT (AD)
