Helemaal gesloopt plof ik op de bank neer. Na mijn eerste eredivisie wedstrijd in tien jaar tijd kan ik geen pap meer zeggen. Eten maken? Dat lukt me niet meer. Een kopje thee zetten nog net. En dat we met Den Haag met 5-19 van De Ham verloren hebben, boeit me al lang niet meer. Ik ben al lang blij dat ik mijn terugkeer bij het waterpolo op het hoogste niveau overleefd heb en wil nu vooral nog slapen. – NATASHA SMIT
DEN HAAG – Het begon als een grap. Als een manier om mijn conditie bij te werken voor het surfen en gezellig één of twee keer in de week een baantje te zwemmen. Ik had echter nooit verwacht dat die trainingen bij Waterpolo Den Haag er toe zouden leiden dat ik weer in de eredivisie zou spelen. Dat had ik immers al bijna tien jaar niet gedaan en mijn laatste fanatieke waterpolotraining dateerde alweer van vijf jaar geleden. Verder heb ik vooral veel wedstrijden vanaf de tribune bekeken bij mijn zus Yasemin (die speelt in het Nederlands team) of andere competitiewedstrijden, die ik als journaliste mocht verslaan.
Maar zaterdag mocht ik er echt aan geloven. Mijn coach en oud-international Noeki Klein zei dat ze wel een extra handje bij het eerste vrouwenteam van Den Haag kon gebruiken en ze vroeg donderdag op de training al of ik geen zin had om mee te doen. Kimberly de Pater, de vaste midvoor was ziek en ze had dringend vervanging nodig. Ik weet niet of het door de zenuwen kwam of dat ik gewoon hyper was van de training, maar ik kon die donderdagavond gelijk al slecht in slaap komen. Spannend hoor!
Een terugkeer in de eredivisie. Wie had dat nou gedacht. Ik niet en mijn familie al helemaal niet. Vorige week speelde ik met het tweede team nog tegen ZVL 4 (in de tweede klasse, red) en nu moest ik ineens met het eerste team mee doen tegen De Ham 1, mijn oude club, waar ik maar liefst negen jaar heb gespeeld. Met speelsters als Amy Rozemeijer in de gelederen, die ik vroeger bij de pupillen nog training heb geven. Nou, van dat kleine schattige meisje van negen is weinig meer over. Amy is uitgegroeid tot een volwassen vrouw en weet aardig van wanten. Ze mag dan nog wel aardig zijn, maar in het water gaat ze echt niet aan de kant, hoor.
Ook mijn andere tegenstanders hielden er geen rekening mee dat ik al tien jaar lang geen eredivisie meer had gespeeld. Jij wilt op dit niveau mee doen, nou dan zal je het weten ook! De midvoorplaats is nog een zware positie ook en binnen een mum van tijd hing de rits van mijn badpak open, zat mijn rug onder de krabben en was mijn badmuts van mijn hoofd afgetrokken. Oh ja, leuke sport dat waterpolo. Vriendelijk ook. Gelukkig konden we er, nadat we de dikke nederlaag (5-19) van ons af hadden gespoeld, met zijn allen weer om lachen. Terwijl naast ons de bingo werd ingezet, dronken we er met zijn allen nog een biertje op. Natuurlijk is het afzien dat waterpolo en het is geen sport voor lieverdjes. Maar het blijft prachtig om zo’n teamsport te beoefenen.
